غریبه ای تنها در دیاری دور

به همه درهای بسته سلام می کنی و انعکاس صداست. پنجره بسته ات

 با هر صدایی باز میشود وحالا هیچ پنجره ای گشوده نیست. نشسته ای

درون اتاقکی تاریک با دیوارهای سیاه پوش میان دوراهی وواژه های

نامهربانی. نوارهای قرمز برجای مانده ازیه جشن کوچک گذشته که با

دوستان گرفته ای وتاکنون آویزان مانده اند و باوزش باد به رقص در میایند.

پنجره باز رو به نور و خورشید با نور ملایم صبحگاهی تمام رختخواب

رادربرگرفته اماباز هم حوصله بلند شدن نداری وبه روزهای گذشته فکر

میکنی که زمانی چقدرسرحال وبا نشاط بودی اما الان غم وغصه تمام

بدن وروحت را در بر گرفته. .بیرون هیاهوی این و آن است و تب و تاب

زیستن ورفت وآمداهل محل. گاه صدای قهقهه خندیدن وگاه شنیدن درد

ومشکلات دونفری که با هم همکلام شدند میشنوی. یکی از دوستان 

 نگاهی به درون تاریکی می کند و با سری خمیده به افسوس میرود.

 عاجز از هر حرکتی مثل یک لاشه متعفن افتاده ای و گریه بر دیوار

بی کسی هم آرامت  نمی کند. 

 کلافه گرمای جنوب کلافه سر درد، کلافه صدای ازدحام زندگی، کلافه

همه حرفها همه لجبازیها، کلافه از حضور دیوارهای بلند، کلافه عشق 

های بی جرات،عشق های کال، کلافه همه مرزها

همه چهارچوبها، کلافه زنجیرهای قدرت، کلافه پاهای چوبین، کلافه

درماندگی وبیچارگی خودم.  تمام سرم پر از فریاد است. پر از تکه های

زنجیر. پر از سلولهایی که گم شده اند نا پیدا و از جایی ورای چشم ها

مرا می خورند و له می کنند.  همچون شمع٬ سوختن سهم من شده

ودلتنگیهاپاداش من شدند.با آنکه میان دوستانم اما احساس تنهایی

وبی کسی میکنم وحتی عطر گل یاس وغنچه های سوسن  ورقص

نیلوفرهای آبی ودست پر احساس پدر ٬تاریکی وتنهاییم راروشن

وپرنمیکند وچاره ای نیست جز موندن میان هیاهوی زندگی ولابه لای

تاروپودخستگی.

 بخارشدم اززمینی بایروخشک٬دویدم تا آسمان ومیان ابرها