غریبه ای تنها در دیاری دور

نمی دانم چرا هر وقت می خواهم از تو چیزی بر روی کاغذ بیاورم و از تو

بنویسم وجودم،قلمم،کاغذم همه وهمه به وجد می آییم.من از لحظه ای که

چشم های تو،بین آوار این همه نگاه معنا دار گم شوند!من از دمی که بازدم

تو پاسخش نباشد،می ترسم!عزیم من محتاج توام من محتاج نگاهی از

جنس آب و لبخندی از جنس صداقتم!من محتاج عطر یک احساس باران زده

ی نمناکم!من محتاج توام که بیایی و مرورم کنی!با یک جفت نگاه خیس!من

محتاج یک دنیا آسمان ِ ابریَم!که ببارد،....که برای من بشود،بهانه ای از جنس

معجزه!تا بگویم تو را به حرمت این ابرها که می گریند قسم میدهم که

حقیقت عشقمون را بگویی .عزیزم!تمام دیشب در خیالت گریستم هنوز پاییز

چشمانت را روی شاخه های سرد انتظار جستجو می کنم نمی دانی چقدر

محتاج توام.هنوز کاغذهایم به شوق نگاهت رنگ کاهی را پس می زند وتمام

شب وتمام ثانیه ها،یکی یکی می گذرند وبه اشک هایم به دریاها روان می

شوند کاش برگردی زود،کوچه بی تو دل تنگی دارد کاش برگردی زود و می

دیدی که چه حالی دارد ببینی که هنوز حلقه زرد خورشید داغ تنهایی من را

دارد کاش زود برمی گشتی تا قاب عکس روی دیوار تهی از چهره تو نباشد

وتمام صفحات دفترم از حرف ونگاه  واسم تو پر شود کاش زود بر می

گشتی.تو اگر برگردی من تمام شاخه های گل یاس  را با تمام احساس

تقدیمت می کنم./

                           ((((تقدیم به همه «مخصوصا ف عزیزم»))))