غریبه ای تنها در دیاری دور

تمام شهر را ویرانه خواهم کرد و با تو آشنای من تمام شهر را بیگانه خواهم کرد .

و من یک روز ٬ یک روز نه چندان دور ٬ کتاب ماجرایم با تو را افسانه خواهم کرد .

ببین زیبا ٬ ببین شمع بلند دوردست قله برفی٬ خودم را تا که دنیا هست پیش پای تو پروانه خواهم کرد .

ببخش اما نمی دانم چرا این بار من خواهی نخواهی در دل تو خانه خواهم کرد .

 بدان زیبا ٬ برای فتح این قلعه ٬ زمانی ترک شهر و مردم و کاشانه خواهم کرد .

و موهای بلند بید مجنون نگاهت را ٬ شبیه یک نسیم اول دی شانه خواهم کرد .

و من از دست خود ٬از دست عشق تو٬ تمام اهل این دنیا و شاید اهل این ویرانه را دیوانه خواهم کرد .

ببین زیبا ٬ صدایت می کنم ٬ حالا همین حالا

قسم خوردم که نامم را کنار نام تو تا انتهای کهکشان راه شیری نیز خواهم برد .

واز آن دوردست نقطه نزدیک ٬ تمام سطرسطر عشقهایم را به تو افسانه خواهم کرد .

ترا بین تمام نورچشمی های این خورشید سرکش مغرور ٬ یکی یک دانه خواهم کرد .

ببین زیبا ٬ هزاران بار دیگر باز می گویم ٬

ترا با عشق خود٬بادست خود٬با قلب سرشار از جنون خود شبی افسانه خواهم کرد .

تو زیبایی فقط دیوانه ام کردی ٬ ببین با عشق چشمت آخر سر من چه خواهم کرد .

تو زیبایی ٬ فقط دیوانه ام کردی ... 

 باران آمد ٬ برعکس همیشه تند و طولانی . چقدر سبک شد آسمان ٬ انگار دلش خیلی گرفته بود٬ رها شد درست عین !...

چه روزگار عجیبی است همیشه ادعا می کنیم  که هستیم ٬ که خوشحالیم ٬ که می خندیم ٬ که خوشبختیم ٬ که ...

اما حقیقت چیز دیگری است . آنروز که نبودی ٬ آن روز که خبر رفتنت در تمام شهر پیچید . از شب متنفر شدم چون آنقدر آرام و ساکت بود که مرا وادار میکرد صدای ناله های درونم را بشنوم ٬ اما حالا دیگر اینطور نیست ٬ من علاقه چند ساله ام به شب را تنها برای چند روزی به دست باد سپردم ٬ حالا هنوز عین گذشته ها ٬ عاشق سکوت ٬ تاریکی و آرامش شب هستم چون باعث می شود فراموش کنم که ما همیشه ادعا می کنیم که هستیم ٬ که خوشحالیم ٬ که ...