غریبه ای تنها در دیاری دور

دیشب هوا بارونی بود.نم نم بارون که به برگ های درختان  لیمو ٬نخل

وتوتی که در حیاتمون بود برخوردمیکرد٬صداهای قشنگی میداد ومن این

منظره را زیرنورلامپهای که در حیات روشن بود مشاهده میکردم.در این

جور لحظه ها همانند غروب های روز جمعه دل آدم میگره و دلتنگ

روزهای گذشته ودوران بچگیش میشه.

روزهایی با جسمی کوچک اما بادلی بزرگ وسفید.کاش همون بچه ای

میموندیم که حرفهامون را از یه نگاه ساده بفهمن وبرای گفتن درد

دلهامون نیازی به حرف زدن نباشه وبا یه نگاه٬ اونها رو درک کنند.

کاش قلبها همانند چهره شخص نمایان بود تا راحت نارحتی٬غم وغصه

فرد مورد نظرمون راببینیم.اما افسوس که اینجور نیست وحتی اگه فریاد

 هم بزنیم کسی نمیفهمه ودردهامون را احساس نمیکنه.

ناچارآ سکوت میکنیم ٬چون میدونیم این سکوت بهتر از فریاد تو خالیست

که هیچ کس اون رو نمیشنوه وعلت اون رو نمیفهمه.سکوتی که پر از

ناگفته هاست ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد

دارد.ای کاش هیچ وقت بزرگ نمی شدیم و هنوزم تو عالم بچگی

میموندیم همون دوران بچگی هایی که پر از عشق بود و شور و نشاط

و خوشحالی .

بچه بودیم من چشمهایم رو میبستم وتو هم میرفتی یه جایی ومخفی

میشدی اما پیدات میکردم ٬اما حالا چی؟ بزرگ شدیم وبا وچود اینکه

چشمهایم رو نبستم تو رفتی ودور شدی ودیگه نمیتونم پیدات کنم.

........کاش هیچ وقت بزرگ نمیشدیم .....!!!!!!